Vistas de página en total

domingo, 17 de enero de 2016

In Memoriam

No es que yo sea muy de Bowie, pero hace tiempo que me he dado cuenta de que me hago mayor, porque me impresiona ver como desaparecen personas, iconos o personajes que nos han ido acompañando. Vamos que Chanquete se murió mil veces, pero una, como que no se acostumbra a este tipo de pérdidas. 
Mi relato de este mes para Esta Noche Te Cuento se lo dedico a Bowie, aunque sea solo por las veces en las que he bailado Starman a gritos en las fiestas de  mi casa. Y son muchas.

https://www.youtube.com/watch?v=muMcWMKPEWQ


LAZARUS.

El día que te fuiste yo estaba demasiado preocupada decidiendo si haría lasaña o albóndigas. En la radio sonaba una de Bowie, que se moriría tres días después. Claro que yo no lo sabía. Lo de que me dejarías, tampoco. Lo único que sabía es que tú preferías lasaña y yo albóndigas. También recuerdo que llovía. O quizá no lo hacía, pero es romántico recordarlo así. Como un día gris, lluvioso y triste. Quizá hacía sol. Y además Bowie estaba vivo y estrenando un álbum nuevo. Coño, era un gran día. Por lo menos hasta que entraste en la cocina. Albóndigas, dije yo, clavando la vista en tu maleta gris. La grande. La que nunca usamos porque cargada, pesa más de los veinte quilos reglamentarios que imponen las compañías aéreas.
Tú te fuiste y yo me quedé paralizada con la vista fija en el bol de la carne picada. Después hice una estupenda lasaña con doble capa de bechamel. Sabes que no soporto la bechamel pero me la comí entera. Conteniendo las náuseas. Escuchando en la radio la última de Bowie una y otra vez.  El locutor repetía que era un gran día. Quizá hacía sol. Quizá. 

domingo, 10 de enero de 2016

SOBREVIVINDO

Pois si. Resulta que o ano pasado tras rematar o meu primeiro libro de microrrelatos e entregalo ao meu editor, decidín rescatar do disco duro a Val Valdés,un personaxe complexo e apaixonante que naceu nun exercicio nun curso de escritura e que me calou fondo dende o primeiro momento. A verdade que o novela por entregas era un certame que eu seguía de cerca polo reto que supoñía cinguir unha historia ás estritas normas das bases da convocatoria: 31 episodios de 3.500 carácteres exactos.
Despois sucedeu o que non esperaba. Sobrevivindo gañou a XV edición do concurso de Novelas por entregas de La Voz de Galicia. E agora Val xa non vive no meu disco duro e podedes atopala na vosa librería de confianza.





Déixovos os recordos deses días de verán, e o discurso de agradecemento que lin na Cea Literaria na que se me concedeu o premio. Seica non é un discurso moi sofisticado. Normal, vindo dunha mamá, funcionaria, esposa, aprendiz de escritora. O que vos aseguro é que foi total e absolutamente sinceiro. Diso se trataba, non?
Son filla da emigración. Nacín no País Vasco. Vivín alí ata a miña adolescencia. Mesmo estudei alí o primeiro ciclo da miña carreira. Como consecuencia disto, mentiría se dixese que o galego é a miña primeira lingua. Porén fun quen de rematar esta novela en galego. Isto non é un mérito meu. Foron os meus pais os que nunca me deixaron esquecer ás miñas orixes. Eu e moitos fillos da emigración vivimos en fogares nos que se falaba galego, nos que se respiraba o galego, lonxe de Galicia. Por iso, o primeiro agradecemento desta noite, é para os meus pais, e para todos aqueles que, coma eles, deixan atrás a nosa terra, pero que non renuncian ao maior expoñente da súa identidade: a lingua propia. A nosa lingua. O galego.
O meu segundo agradecemento, é para Pablo Zaera, o editor que está a piques de publicar o meu primeiro libro de Microrrelatos. A súa confianza no meu traballo, infundiume o valor necesario para presentarme a este concurso. Non é doado para un microrrelatista mergullarse no mundo da novela. Aínda que esta non acade as cen páxinas. Mentres outros  gañadores doutros anos salientaron a dificultade de cinguirse a espazos tan reducidos como os que impoñen as bases desta convocatoria, para min, acostumada a vivir nun micromundo con barreiras que non van máis aló das cen ou duascentas palabras, o verdadeiro reto foi estender os limites da miña escritura. Grazas por este marabilloso formato tan creativo.
O seguinte agradecemento é para a miña familia: para o meu home, aquí presente, Nando, e para as miñas fillas: Xoana e Sabela, que compoñen ese pseudónimo que representou esta novela (Xoabela). Cada verba deste libro foi tempo roubado á miña familia. É fermoso saber que pagou a pena. Non só por min. Espero sinceramente que esta historia sirva para facernos reflexionar sobre esta sociedade que crea personaxes que non son reais. Gocei moito coa protagonista desta historia. Coa loita entre a persoa e o personaxe. Tan só desexo que os lectores de La Voz gocen coma eu gocei.
Finalmente, un último agradecemento ao xornal, La Voz de Galicia e ao patrocinador (Ámbito cultural do Corte Inglés). Grazas de corazón. Porque mañá sucederá algo que levo toda a vida agardando. Mañá mirareime ao espello e poderei dicir: son escritora.






lunes, 4 de enero de 2016

BIENVENIDO 2016

 Y tanto. Empezamos este año con una nueva participación en La Ventana. Realmente ha sido un reto. Con una frase de inicio como "En qué momento de la educación de su niña habían empezado a equivocarse", me esforcé mucho por huir de cualquier tópico de adolescencias conflictivas y niños maltratadores. Creo que ha resultado un micro original y que por eso ha ganado. Ya sabéis que os pediré el voto en la final mensual.
Mientras...aquí os dejo el micro y mis mejores deseos para este año:

Atrapados

¿En qué momento de la educación de su niña habían empezado a equivocarse?
¿Habré cerrado la llave del gas?
Aunque me llame, no pienso perdonarlo. O sí. Tal vez.
¿Es que nunca van a dejar el baño libre?
¿Debería instalar Windows 10?
El lunes vuelvo al gimnasio.
¿Pero… qué es ese ruido?

Los pensamientos de los pasajeros del vuelo 2215 son pensamientos comunes. Triviales. Los mismos que tendríamos usted y yo. Lo que los hace especiales es su movimiento. Resulta fascinante verlos agitarse, nerviosos e inquietos dentro de la caja negra, mientras se preguntan qué ha pasado, dónde se encuentran y por qué demonios sus dueños los han abandonado en ese inhóspito lugar.

Y ahora el audio (MINUTO 28)

http://play.cadenaser.com/audio/cadenaser_laventana_20160104_180000_190000/

O bien

http://cadenaser.com/programa/2016/01/04/la_ventana/1451931032_794608.html